belezenissen
Boekendienaar heeft een vrije dag en begeeft zich naar het terras van het lokale theater, neemt plaats aan een beschaduwd rond tafeltje. Geheel passend bij zijn reputatie legt hij een verhalenbundel van F.B. Hotz geopend voor zich neer, bestelt een glas witte huiswijn, leunt genoeglijk achterover en kijkt om zich heen. Sinds zesendertig uur struint... Lees verder →
De ideale bibliotheek, zeshoekig met een hoek af, is traditioneel en vooruitstrevend, overzichtelijk en labyrintisch, vol en leeg, open en gesloten, nederig en oneerbiedig, vertrouwd en bevreemdend, fundamenteel en overbodig, te groot en te klein, volmaakt en onaf, onrustwekkend en geruststellend, hoffelijk en provocerend, een wensdroom en een absolute nachtmerrie. De ideale bibliotheek is als... Lees verder →
Binnenkort zullen de eindejaarslijstjes ons overspoelen! Daarom selecteer ik graag nu reeds – uit de zesenzestig boeken die ik dit jaar las – tweeëntwintig memorabele titels, die ik u vurig aanbeveel. 1. Dodeneiland van Gerhard Meier 'Bij aanvang van de wandeling heeft Baurs verhaal veel weg van een impressionistische aquarel; gaandeweg neemt het de vorm... Lees verder →
Alle boeken die hij ooit gelezen heeft, razen door Boekendienaars geest. Met een onvergelijkelijke tegenwoordigheid van geest draait hij zich om en schopt zijn rechterbeen met kracht naar voren. Wonderwel past het been net in de opening die de automatisch sluitende deur van de nooduitgang hem nipt gunde. 'Gered!' fluistert onze held. Dient gezegd dat... Lees verder →
I Wie in een bibliotheek werkt, ontwikkelt na verloop van tijd hoe dan ook vreemde gedragingen. Dat kan gaan van afwijkende gewoonten, over hardnekkige obsessies tot markante tics. Om u daar iets levendigs bij voor te stellen hoeft u maar te denken aan voorkomen, persoonlijkheid en werk van gewezen schrijvers-bibliothecarissen als Alberto Manguel, Jorge Luis... Lees verder →
'En kri, mijne heren! En kra!' Het koor herhaalt: 'En kra!' Tijdens een dodenwake op Martinique geeft een hindoe in het creools een verhaal ten beste. Gefascineerd luistert een vreemdeling naar de voor hem onverstaanbare vertelling. Het bedwelmende ritme en de exotische setting doen hem terugdenken aan zijn ontmoeting met Khadija, toen hij ten tijde... Lees verder →
Juraj Hordubal heeft het spreken verleerd. Acht jaar lang heeft hij zich in Amerika in het zweet gewerkt om vrouw en kind een beter leven te bieden. Hafia moet nu elf zijn. Naarmate Hordubal de helling naar zijn dorp Kriva afdaalt en de bimbam van koeienbellen hem tegemoet waait, gaat zijn koffertje zwaarder wegen. Hordubal... Lees verder →
Na dertig jaar trouwe dienst gaat de potloodslijper van Ikea met pensioen. In Zo zie je alles, de jongste roman van de Nederlandse dichter-schrijver Donald Niedekker (1963), wil de ik-verteller zijn collega's verrassen met een miniatuurmodel van de Ikea-vestiging in Groningen, compleet met kassa's, klaphekken, diepvriezers en barcodelezers. In de boerderij van zijn overleden ouders... Lees verder →
Een avond van triomf: provocerend uitgedost in een nauwsluitend rood pak bezaaid met sterren, klimt een koorddanser op het stalen koord. Hij is als een Narcissus die, wars van kritiek en oordeel, aan zichzelf verschijnt. In een wreed spel met de dood (een danse macabre) verandert de acrobaat in een stierenvechter. Zijn sprongen:... Lees verder →
Meneer Teste, een onopvallende, zwijgzame figuur van een jaar of veertig, observeert voortdurend. Hij is een verlichte geest die gevoelens noch verlangens kent; hij oordeelt niet, hoeft zelfs niet te praten om zijn omgeving nederig te stemmen. Teste kan niet anders dan imponeren want hij lijkt erin geslaagd wetten van de geest te ontdekken die... Lees verder →
Een afgelegen huis in de fjord. Een zwijgende, componerende echtgenoot. Een immer zingende dochter vol vragen. Hoe leef je, hoe leef je samen, hoe geef je leven door op een eiland met onvoorspelbare getijden, waar dag en nacht een half jaar duren, verhoudingen ontdaan zijn van schijn en theatraliteit? Met Winter-IJsland publiceerde de Nederlandse schrijfster... Lees verder →
Dwars door de velden gaat de gek recht op zijn doel af. 'Het was ook hoog tijd dat ze hem hadden vrijgelaten, anders had hij ze allen omgebracht, allemaal samen.' De portier heeft zopas voor hem de grote ijzeren deur geopend en met zijn spullen op de schouders zet hij er nu de pas in,... Lees verder →
Een man loopt door een stad. Hij heet Walker, de stad New York. We schrijven 1946. De stad is een kluwen van lijnen, recht en diagonaal. Een stenen doolhof. De man ziet alles in close-up, is niet in staat afstand te nemen. Walker is veteraan en op de dool. Hij kan niet terug naar het... Lees verder →
De Poolse avant-gardeschrijver en criticus Witold Gombrowicz (1904-1969) was een eenling, oorspronkelijk denker en baldadig schenenschopper. Hij leidde een nomadisch en turbulent leven, emigreerde net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog naar Argentinië om vierentwintig jaar later terug te keren naar Europa en zich voorgoed te vestigen in het Zuid-Franse Vence. Spanning tussen ernst... Lees verder →
Behalve schrijver, essayist, film- en documentairemaker was Georges Perec (1936-1982) een meester in literaire experimenten. Zo schreef hij onder meer een palindroom van maar liefst vijfduizend letters en een hele roman waarin de letter e niet één keer werd gebruikt (La disparition; ’t Manco). Samen met Raymond Queneau en Italo Calvino maakte Perec deel uit... Lees verder →
1929. Sinds een maand verblijft Sandu in Parijs. De zon is net ondergegaan in de Jardin du Luxembourg. Sandu is bijna volmaakt gelukkig. Thuis, in Boekarest, heeft hij Irina achtergelaten die van hem houdt. Plichtsgetrouw schrijft hij haar. Wanneer op een dag haar brieven uitblijven, verandert Sandu's onverschilligheid in grote bezorgdheid. Anton Holban (1902-1937)... Lees verder →
Gordon Koem loopt door het puin van zijn verwoeste stad. Het landschap slaat nergens meer op. Alsof de Kolos van Goya hier op doortocht was. Geen gebouw staat nog overeind. Alles is met een laag as bedekt; daaronder grauwzwarte, kleverige pek. Er zouden ultrakrachtige wapens van de laatste generatie en napalm ingezet zijn. Bijna ziet... Lees verder →
Een jaar geleden zag Geen dag zonder boek het levenslicht. Zeventig recensies en bijna zesduizend leesbezoekjes (zeggen de statistieken) later, kijk ik met fierheid even op en om. Een productief jaar was het zeker. Zoeken naar het beste wat de literatuur te bieden heeft, is nog steeds mijn missie. Nog steeds lees ik elk boek... Lees verder →
Op een gure, Turner-achtige herfstdag in 1977 wandelen twee heren langs de Aare door het Zwitserse stadje Amrain. Ze lopen door rustige straten met jugendstilhuizen en tuinen vol bloeiende rozen, langs woonblokken en treinsporen. Baur en Bindschädler, zo heten de heren, doorkruisen parken, steken bruggen over, dalen trappen af. Hun wandeling, de hele omgeving, is... Lees verder →
Toen ik in 1991 als Erasmusstudent enkele maanden in Lissabon verbleef, kende ik Fernando Pessoa (1888-1935) slechts van naam en een enkel gedicht. Zijn zittende standbeeld aan café A Brasileira intrigeerde me; zijn naam klonk in het Portugees bijna zo mooi als een fado. Ontvankelijk voor 'saudade', sloot ik de mysterieuze figuur in mijn hart... Lees verder →
Voor de kust van Bretagne ligt een eiland, zo klein dat de inwoners er voortdurend op elkaars lip zitten, maar gezegend met een perfect microklimaat, een hoog jodiumgehalte en spectaculaire getijden. Voor de faunachtige Gilles is dit het beloofde land. Met zijn zevenenveertig katten betrekt hij er voor de zomer een woning tussen de rotsen,... Lees verder →
De geur van perenbloesem naast een rottend lijk. Een idyllische liefde te midden van onnoemelijke wreedheid. Een scherp, glashelder inzicht in een contourloze wereld. Verdwaald is een bevreemdende kluwen van achttien verhalen, een zoektocht naar de maat der dingen, waarin de Nederlandse schrijver en dichter Wiljan van den Akker (1954) grenzen neerhaalt en droom, mythe,... Lees verder →
Zoals algemeen geweten kende het Molussië van drieduizend jaar geleden een aantal taboes waarvan het aantasten een onvergeeflijke heiligschennis was. Taboe nummer één was de muur om het ondergronds gelegen kerkhof. Die muur was een 'onbetwijfelbaar feit', even ongenaakbaar als de lucht of de seizoenen. Ook was het strikt verboden (taboe nummer twee) het kerkhof... Lees verder →
In 1936 hield Stefan Zweig in Londen een lyrische voordracht over Rainer Maria Rilke (1875-1926), waarin hij niet alleen Rilkes zuivere dichtkunst prees, maar ook zijn zuiver dichterlijk bestaan, als een volmaakte wijze van leven. Volgens Zweig, die Rilke persoonlijk kende, was geen schrijver, geen kunstenaar zo vrij als hij. Hij had geen adres, geen... Lees verder →
Herder Tityrus leidt een rustig leventje in de veenderijen. Tityrus is een eenling en een gelukkig man. Hij aanvaardt de dingen zoals ze zijn en neemt er genoegen mee naar de moerassen te staren. Op zijn ochtendlijke tochtjes bestudeert hij de flora, 's avonds reflecteert hij en schrijft in zijn dagboek. Aan reizen heeft hij... Lees verder →
In 1927 ging Joseph Roth in opdracht van de Frankfurter Zeitung op audiëntie bij president Ahmed Zogu, die later koning Zog I van Albanië zou worden. De president, 'wiens blondheid als verdwaald op zijn oriëntaalse gezicht' lag, stelde de journalist enige vragen en drukte hem vervolgens op het hart dat hij van verslaggevers alleen de... Lees verder →
Cinéast Jean-Luc Godard omschreef waarheid als 'iets tussen verschijnen en verdwijnen in'. Vanop een afstand lijkt de figuur die zich aan het begin van de film Wanda (1970) en de roman Aanvulling op het leven van Barbara Loden (2019) uit het donker losmaakt, een vrouw. Maar die waarheid valt niet goed te zien. Nu en... Lees verder →
'Goed, waar wacht je nog op? Strek je benen uit, leg je voeten rustig op een kussen, op twee kussens, op de armleuningen van de divan. […] Zorg ervoor dat er in geen geval schaduw over de bladzijde valt, maar ook geen al te schel licht.' Zo wordt de lezer toegesproken die zonet Als op... Lees verder →
Ruim tien jaar na de val van het IJzeren Gordijn houdt een dichter een toespraak ter inhuldiging van een straat in Berlijn, vernoemd naar de romantische schilder Caspar David Friedrich (1774-1840). Bij de toehoorders wil hij gedachten en gevoelens opwekken die een nieuwe omwenteling op gang kunnen brengen. Hij waarschuwt dat zijn toespraak lang zou... Lees verder →
In 1924 pleegde Max Brod woordbreuk jegens een vriend en bewees de wereldliteratuur een onschatbare dienst. Brod zag het als zijn taak om de manuscripten van Franz Kafka te behoeden voor verdwijning, in weerwil van zijn belofte dat hij ze na Kafka's dood zou vernietigen. Brod redigeerde het handschrift en maakte er een keuze uit.... Lees verder →
Henk van Doorn, 56, verpleegkundige, wordt wakker. Zijn leven, zoals het er nu voorstaat, dringt langzaam tot hem door. Het zijn geen hoopgevende gedachten. Schurk is niet in orde; dat baart Henk zorgen. De hond lijdt aan hartfalen, zegt de dierenarts. Ook met Henk gaat het niet zo goed. Volgens zijn broer Freek is Henk... Lees verder →
Het is zomer. Auto's razen voorbij in de duizend jaar oude moderne stad die uit haar voegen barst. Op verzakte trottoirs van drukke wegen, geflankeerd door 'onvoltooide ruïnes' – gebouwen, gedoemd om in te storten – zitten mannen onderuitgezakt op caféterrassen en beweegt zich traag een mensenmenigte voort. Liefdesklachten van een mythische zangeres klinken uit... Lees verder →
Kurt Schwitters (1887-1948), Duits avant-gardistisch beeldend kunstenaar, dichter, schrijver en publicist, gebruikte voor zijn collages al wat hij maar kon vinden: krantenpapier, postzegels, stukjes wasdoek, buskaarten, advertenties. 'Merz': zo noemde Schwitters zijn nieuwe uitdrukkingsvorm met principieel alle soorten materiaal. Het is de tweede lettergreep van Kommerz, een woord uit een advertentie die hij gebruikte voor... Lees verder →
'En of, wat een hitte!' De veertienjarige Steeny ontwaakt uit zijn middagdutje. Rond het Noord-Franse dorp Fenouille liggen de weilanden waar de beesten zijn, 'de lange Vlaamse koeien met hun droeve ogen'. Het zindert tussen de houten lamellen van het huis in de laan met de hoge linden. Steeny leeft in een gouden kooi van... Lees verder →
Karrer is krankzinnig geworden en zit in Steinhof. Nu wandelt de verteller niet meer enkel op woensdag, maar ook op maandag met Oehler. Voorheen wandelde Oehler op maandag met Karrer. Het verschil in wandelgewoonten van beide heren blijkt op maandag, zowel vestimentair als aangaande wandelsnelheid, groter dan op woensdag. Op maandag kan de verteller Oehler... Lees verder →
Een reiziger komt aan in Venetië. Hij haast zich naar de vaporetto, neemt zijn intrek in een hotel vlak achter het Piazza San Marco, kijkt door het raam en ziet zwarte gondels wiegen in het 'doodskleurige water'. Opnieuw zal hij de stad moeten veroveren, door zijn herinneringen en door de vele lagen van de geschiedenis... Lees verder →
Zelfbewust recht Ewout Meyster zijn rug. Hij is zeventien en weet hoe het moet: superieur en soeverein zijn. Dag in, dag uit imiteert hij gedrag, voorkomen en intonatie van machtige, invloedrijke mannen als Churchill, Hitler, Roosevelt. Steeds wil Ewout de dingen een stap voor zijn, anderen verbazen en verwarren. 'Vrij was je dan, beschikbaar voor... Lees verder →
Jaren na Johannes' dood besluit zijn dochter dat ze zijn as wil bezitten. Ze denkt terug aan haar trieste jeugd, verlaten door beide ouders, ondergebracht bij haar grootmoeder, later op kostschool. Ze leerde doen alsof, werd onverschillig. Haar vader kende ze nauwelijks. In 2003 werd Proleterka van de Zwitserse Fleur Jaeggy (1940) door The Times... Lees verder →
In het voorjaar kleurt het licht in het dorp roze door de pas geverfde huizen en de paarsrode boomheide waarmee de berg begroeid is. Mos, klimop en blauweregen overwoekeren de gevels; zwarte en witte rouwdragers bouwen er hun nesten. Onder de woningen van het naamloze dorp stroomt de rivier met haar verborgen water, 'gek van... Lees verder →
Wat er twintig jaar geleden op de hoge alpenweide van de berg Sasseneire gebeurde, schrikt de meerderheid van de dorpsraad niet af om het vee er deze zomer voor het eerst opnieuw te laten grazen. De oude Munier waarschuwt nochtans: dat de bergen zo hun eigen ideeën hebben, dat het leven van de beesten, van... Lees verder →
Onthutst, sprakeloos staan twee mensen tegenover elkaar. Aan de ene kant van de deuropening: Judith, die 'op een merkwaardige manier op zichzelf leek', aan de andere kant: de naamloze ik-verteller. Ze hebben elkaar lang niet gezien. Hij komt voor Judiths huisgenote Claudia. Terwijl ze zwijgend tegenover elkaar staan, komen begraven herinneringen bovendrijven. Ontzetting neemt bezit... Lees verder →
kLEINE HELLEN van beeldend kunstenaar en auteur Anne Moon Disko (alias Martijn Couwenhoven) opent als een naïef schilderij. Een kind slalomt argeloos tussen strandstoelen met op de achtergrond bolle, witte wolken boven een azuurblauwe zee. Hij loopt langs de vloedlijn, verdwijnt. Zijn zusje staart verstijfd van angst naar de zee, 'die nog nooit zo weids... Lees verder →
In een dienstbodekamertje van vijf vierkante meter zit met een opengeslagen boek op schoot roerloos een wakkere man. Hij leest niet meer, wacht, verlangt naar diepe slaap. In een roze plastic teiltje liggen drie paar sokken te weken. Hier is iets existentieels aan de gang: 'Je blik in de gebarsten spiegel, het druppelen van de... Lees verder →
Dat Marie Darrieussecq (1967) een schrijfster met lef is én van vele markten thuis, bewijst haar jongste roman, Ons leven in de bossen. Zonder scrupules lapt ze literaire conventies aan haar laars en experimenteert met stijl en vorm. Met deze roman heeft Darrieussecq een uitdagend, curieus en dystopisch buitenbeentje op de wereld gezet. Een openingszin... Lees verder →
Het is de dag van de operatie. 'Welk een druilerig, mistroostig licht om in te ontwaken!' De ik-verteller sluit opnieuw zijn ogen en begeeft zich in de vertrouwde en onzekere duisternis van zijn 'verlichte hol' in het sanatorium te Berk, Frankrijk. Een plek waar drama's en leed hun voltooiing vinden en waar het moeizaam sterven... Lees verder →
'Het was drukkend warm de dag dat ze in San Cristóbal aankwamen.' Alles leek te veranderen toen een ambtenaar Sociale Zaken met zijn gezin het provinciestadje binnenreed. Armoede kwam in al haar rauwheid op hen af. Bedelende kinderen op straat. Het subtropische stadje lag ingesloten tussen een ondoordringbaar regenwoud en een bruine kolkende rivier, de... Lees verder →
Tussen de rotzooi in een oude woonkazerne in Charkiv, Oost-Oekraïne, ligt Herman met zijn kleren aan te slapen, wanneer hij om vijf uur 's ochtends door telefoongerinkel gewekt wordt. Het is Kotsja, om te melden dat Joera (Hermans broer) het afgetrapt is en dat hij nu met de gebakken peren zit wat betreft het tankstation.... Lees verder →
In Een doodgewoon leven van Karel Capek (1890-1938) beseft een plichtsgetrouwe spoorwegbeambte op rust dat hij weldra zal sterven. Hij wil orde scheppen in zijn leven door een zo compleet mogelijk dossier over zichzelf samen te stellen. De eendimensionale man meent een lineair leven gehad te hebben en te volstaan met het rangschikken en bundelen... Lees verder →
Frans schrijver en Nobelprijswinnaar Patrick Modiano (1945) is een flaneur. Hij begeeft zich graag in menigten, dwaalt, lost op, neemt waar. Modiano's echtgenote, Dominique Zehrfuss, getuigt in het voorwoord van Blue Aloha hoe hij 'soms urenlang zich niet verroert en als een radar de stralingen van de tijd registreert', eindeloos naar een gebouw kan staan... Lees verder →
Teddy en Arktoer van de Russische schrijver en musicus Joeri Kazakov (1927-1982), onlangs gebundeld verschenen bij De Wilde Tomaat, zouden tot de beste dierenverhalen uit de wereldliteratuur behoren. Kazakov roept stemmingsbeelden op van een onmetelijk landschap in het noorden van Rusland en onderzoekt de psyche van de mens in verhouding tot de natuur. Hij projecteert... Lees verder →
Een trein komt tot stilstand in Brussel-Centraal. Lodewijk Schrijver wil in de Belgische hoofdstad zijn laatste roman schrijven. Iemand staat op het perron. Hij heeft de contouren van Lodewijk Schrijver. De deuren gaan open; ze wisselen van plaats. Stuurs, op zijn hoede loopt Schrijver vervolgens door de straten van Brussel. Hij heeft het gevoel te... Lees verder →
Jon Fosse (1959), Noors dichter, romancier en dramaturg, wijdde in de jaren negentig aan de romantische landschapsschilder Lars Hertervig (1830 – 1902) een tweeluik, waarvan het eerste deel, Melancholie I, onlangs verscheen in Nederlandse vertaling. Op de achterflap staart Fosse, schonkig en imposant als Orson Welles, indringend naar iets in de verte. Zijn blik is... Lees verder →
Eind vorig jaar verscheen Sido van Colette (1873-1954) in een uitgepuurde, herziene vertaling door Kiki Coumans. Uitgeverij Vleugels brengt hiermee een grande dame van de literatuur opnieuw onder de aandacht. Sinds De eerste keer dat ik mijn hoed verloor (2017) heb ik mijn hart verpand aan de flamboyante Franse auteur, journaliste, actrice en mimekunstenares Sidonie... Lees verder →
Berlijn, een druilerige winterdag midden jaren twintig. We bevinden ons in het Grand Hotel. Op dit avondlijke uur is het komen en gaan in de lobby; straks beginnen de theatervoorstellingen. Onafgebroken toeteren langsrijdende auto's en op straat wemelt het van bewegende lichtreclames, zwarte paraplu's, gele autobussen. Boys en piccolo's met nat gekamde haren lopen zich... Lees verder →
Vier maanden geleden startte ik met deze blog. Vierendertig recensies later blik ik met tevredenheid terug. Meer nog kijk ik met veel goesting uit naar een volgend jaar recenseren. De zoektocht verderzetten naar juistere formuleringen, meer nuance, schrappen en schrapen tot de essentie van een boek zich blootlegt: dat is mijn betrachting. Hoogtepunten van mijn... Lees verder →
In De schimmelruiter (Der Schimmelreiter, 1888), een raamvertelling die zich grotendeels halfweg de achttiende eeuw afspeelt, reconstrueert de Duitser Theodor Storm (1817-1888) de legende van Hauke Haien, een ambitieuze dijkgraaf in Noord-Friesland. Storm was een vertegenwoordiger van het 'poëtisch realisme' in de literatuur. Aanvankelijk schreef hij vooral lyrisch. Naarmate hij ouder werd, kreeg zijn proza... Lees verder →
In 2008 voltrok zich de grootste financiële crisis sinds de depressie van de jaren dertig. De Amerikaanse overheid besloot een voorbeeld te stellen en liet de vierde grootste investeringsbank van het land, Lehman Brothers, bankroet gaan. Er kwam meer toezicht en enkele banken werden genationaliseerd. Tien jaar na het faillissement van Lehman Brothers worden kapitaaleisen... Lees verder →
'Hoe heette de hoedenmaker?' van de Vlaamse auteur Loekie Zvonik (1935 – 2000) is een postuum eerbetoon aan prozaschrijver en essayist Dirk De Witte (1934 – 1970), met wie Zvonik kortstondig een relatie had. Haar herinneringen aan hun tragische liefdesgeschiedenis vult ze aan met zijn nagelaten aantekeningen over de trip naar Wenen die ze kort... Lees verder →
'Daar loopt een varken!' Zo opent de wervelende proloog in 'De hoofdstad' van Robert Menasse. Midden in Brussel duikt onverhoeds een varken op, stormt diagonaal over het Sint-Katelijneplein en kruist het pad van diverse personages. De een kijkt door het raam van een restaurant, de ander zit in een taxi die met gierende remmen tot... Lees verder →
Aboekir, Algerije. In een kamer zit een man koortsachtig te schrijven aan het sterfbed van zijn vader. Hij twijfelt: 'Heeft het nog zin?' Zabor, verstoten zoon van de stervende slager, heeft een gave: door nauwgezet mensen te inventariseren met geschreven woorden, kan hij hun leven redden. Schrijven als morele plicht. Met taal het leven herscheppen:... Lees verder →
Weemoed, verlangen en ironie vloeien samen in Zoveel nabijheid (2018), een prozaïsche dichtbundel van Frans Budé (°1945). Net als in zijn jongste roman De dagen (2017) – een nostalgische terugblik op een gelukkige jeugd – schrijft Budé over wat hem lief is: herinneringen aan een vervlogen tijd. Stilte is nadrukkelijk aanwezig in de intieme bundel.... Lees verder →
Met een verstild of uiterst langzaam bewegend beeld, als in een film van Ingmar Bergman, opent 'Liefde' (L'amour, 1971) van de Franse auteur Marguerite Duras (1914 – 1996), zopas verschenen bij Uitgeverij Vleugels, in een vertaling van Marianne Kaas. We zien de zee, het strand, duister licht. Drie mensen vullen geluidloos een kader: twee mannen... Lees verder →
De ontstaansgeschiedenis van 'De rover' van de Zwitserse schrijver Robert Walser (1878 – 1956) is minstens zo verbluffend als het verhaal zelf. Walser schreef de roman halfweg de jaren '20 in het Zwitserse Bern in de vorm van 'microgrammen': een verzameling papiertjes, volgeschreven in een minuscuul, onleesbaar handschrift van eigen makelij. Zijn toenmalige uitgever meende... Lees verder →
Een vrouw en een klein meisje beklimmen moeizaam een duin. Eenmaal op de top, staren ze naar de grenzeloze zwarte massa voor hen, 'uitgegoten in een vloeibare nacht'. De vrouw is 'lang en dun als de zeepijnen'. Ze wordt geteisterd door migraine. Moeder en dochter zijn op de vlucht. De moeder heeft tienduizend franc op... Lees verder →
'Bestiarium' van Juan José Arreola (1918 - 2001) is een bundel excentrieke beschrijvingen van diersoorten, gepresenteerd als afzonderlijke lemma's. In de proloog verzoekt de experimentele Mexicaanse schrijver zijn lezers met aandrang, hun al te dierlijke medemens te beminnen; ook de 'hoender- en varkensachtige' onder hen. Vervolgens stormt de neushoorn, gespeend van iedere gratie en behendigheid,... Lees verder →
'Birmaanse dagen' van George Orwell (1903 - 1950) is een kroniek van Birma ten tijde van de Britse overheersing, gebaseerd op de ervaringen van de Britse schrijver-journalist, die er als twintiger vier jaar lang diende bij de Indian Imperial Police. Als geen ander vermag Orwell een nachtmerrieachtige, zielloze wereld te scheppen. In tegenstelling tot de... Lees verder →
Friedrich Dürrenmatt (1921 – 1990) was een Zwitsers journalist, kunstenaar, recensent en schrijver van toneelstukken, verhalen en misdaadromans. Hij had een uitgesproken interesse voor filosofie en theologie; de thematiek van misdaad en gerechtigheid hield hem voortdurend bezig. In zijn ogen was onrechtvaardigheid vooral te wijten aan de dominantie van bureaucratie en andere machinerieën. Die maakten... Lees verder →
De Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang (°1970) loopt door de straten van Warschau. De stad ligt bedolven onder een laag sneeuw, gehuld in dichte witte mist. De mensen op straat zijn vreemden voor haar, ze spreken een taal die zij niet begrijpt. Kang is hierheen gekomen om een verhuld verdriet te verwerken, een rouwproces te doorlopen.... Lees verder →
Mihail Sebastian (1907 – 1945), Roemeens-Joods toneelschrijver en romancier, stierf op het toppunt van zijn succes een absurde dood. Nadat hij de Tweede Wereldoorlog zonder deportatie was doorgekomen, liep hij daags na de bevrijding van Boekarest onder een Russische vrachtwagen. Zijn romandebuut 'Vrouwen' schreef hij op zijn zesentwintigste. Mihail Sebastian roept in 'Vrouwen' een caleidoscopisch... Lees verder →
De cultuurkritiek moet zich weer opdringen aan de publieke sfeer. Ze moet trachten te verleiden en te provoceren, Ze moet pogen een sterk verhaal te vertellen dat buiten de eigen goegemeente weerklank vindt en overal haar publiek uitnodigen tot verbeelding en zelfs dwingen tot het aannemen van een kritische houding. Dat is min of meer... Lees verder →
