belezenissen
Het leven van Lastotsjka begon op haar zevende, toen Tamara Pavlovna haar uit het weeshuis op het platteland kwam halen en meenam naar Chişinău, de hoofdstad van de Sovjetrepubliek Moldavië. In een woonblok met gedeelde binnenplaats leerde Lastotsjka een excentriek, Dickensiaans gezelschap kennen, in een mengelmoes van nationaliteiten en talen, tradities en geloofsovertuigingen: Tamara, die... Lees verder →
Wat kunnen we tegenover bestaande ordeningen, uitgesleten paden, systematische uitroeiing, moderne slavernij en neokolonialisme plaatsen? 'De mogelijkheid van een scheppend leven'? Het kleinschalige zaaien? Een kruisbestuiving van verhalen? Een ander vocabulaire, losgeweekt van hiërarchische structuren, waarin woorden hun oorspronkelijk betekenis herwinnen? In zijn jongste bundel volgt Frank Keizer een spoor van kruimels naar een nieuwe... Lees verder →
In zijn debuutroman, Je zult terugkeren naar Región, introduceert de Spaanse romanschrijver en essayist Juan Benet (1927-1993) de fictieve landstreek Región, waar ook een groot deel van zijn latere romans zich zou afspelen. Región, niet meteen te herkennen als een bestaand gebied in Spanje, bevindt zich in een andere werkelijkheidsdimensie. De inwoners zijn dolende, contourloze, bijna abstracte... Lees verder →
Vorige week kwam, dankzij mijn favoriete boekhandel, dit boekje op mijn pad. De onweerstaanbare cover, de prachtillustraties binnenin en de naam Junichirõ Tanizaki deden me meteen overstag gaan. Nu, een week later, staat het op de plank met mijn meest gekoesterde boeken. Wat een prachtwerkje over esthetiek en een zinderende ode aan de traditionele Japanse... Lees verder →
Geerten Meijsing woonde meer dan een half leven in Italië. Eerst twintig jaar in Lucca; dan vertrekt hij naar Sicilië en betrekt er een huurappartement in het historische centrum van Syracuse, op het schiereiland Ortygia. Met zijn linnen pak, panamahoed, zonnebril, mocassins en wandelstok heeft de schrijver wel wat weg van een dandy. De Citroën... Lees verder →
Op een voorjaarsdag in een Zwitsers dorp aan het meer van Genève, ontvangt cafébaas Milliquet een brief uit Cuba, waarin zijn lang geleden geëmigreerde en zopas overleden broer de wens uitdrukt dat Milliquet zich over zijn negentienjarige dochter Juliette ontfermt. Milliquet zit met de handen in het haar. Wist hij veel dat zijn broer een... Lees verder →
Onze allerliefste schrijvende oude dame van de Franse Anne Serre is metafictie van de bovenste plank: een verhaal in een verhaal in een verhaal …, ijzersterk opgebouwd en met een verrassende ontknoping. In een bestek van amper honderd bladzijden houdt Serre zo veel ballen tegelijk in de lucht, dat je je gaandeweg afvraagt of het... Lees verder →
Honger, het romandebuut van de Noorse schrijver en Nobelprijswinnaar Knut Hamsun (1859-1952), is het relaas van een straatarme jongeman die tijdens een hongerwinter eind negentiende eeuw rondzwerft in Kristiania (het huidige Oslo). Het verhaal, gebaseerd op Hamsuns eigen ervaringen aan de zelfkant van de samenleving, is een merkwaardige mix van tragedie, ongebreidelde fantasie en snedige... Lees verder →
Na een lange, bloederige strijd riep de triomferende bevrijdingsbeweging MPLA op 11 november 1975 de Angolese onafhankelijkheid uit. Na de euforie kwam de argwaan: een golf van arrestaties. Louter op verdenking van lidmaatschap van een van de twee concurrerende verzetsbewegingen werden duizenden revolutionairen zonder enige vorm van proces opgesloten. Anderhalf jaar na de onafhankelijkheid volgde... Lees verder →
'Onverstoorbaar, de stenen voor me, bereikte mij, wanneer ik het raam opendeed, vanuit de spleten in de rotsen iets heel 'fatsoenlijks' en geliefds, de echo, die de laatste twee of drie lettergrepen van een zin herhaalde en, vaak een letter weglatend, weergalmde als een antwoord of een waarschuwing of, wie weet, een gesis. Of een... Lees verder →
'Vier decennia neoliberalisme hebben ervoor gezorgd dat we de meenten niet langer herkennen, dat we onderwijs en kennisvergaring zijn gaan begrijpen als onderdeel van de diensteneconomie in plaats van als gedeeld leerproces, een woning als investering in plaats van als noodzakelijke levensbehoefte, een stad als vastgoedmarkt in plaats van als gezamenlijk gecreëerde sociale en culturele... Lees verder →
Een befaamd dirigent, meer walrus dan mens, zijgt tijdens een concert op het podium neer. Zwaaiend met zijn stokje blijft hij grommend en stuiptrekkend op de grond liggen, terwijl zijn eega door het middenpad naar voren rent, luidkeels herhalend: 'Pas de presse!! Pas de médecins!! Pas de presse!! Pas de médecins!!' In de zopas verschenen... Lees verder →
Op een late zomerdag in een anonieme havenstad loopt over de kustweg een vrouw zonder naam. Ze komt van de sloppenwijk aan de stadsrand en is op zoek naar haar verdwenen zeventienjarige dochter. Langs de corniche rijzen geraamten van nieuwbouwpanden op. Auto's rijden voorbij en pikken meisjes op, die vervolgens verdwijnen. Onbepaalde tijd geleden woedde... Lees verder →
Vandaag kan je Franz Kafka nog steeds tegenkomen: een zwijgzame schim, gehuld in een ruime jas, alleen, aandachtig, kuierend in de straten of de plantsoenen van Praag, of net om de hoek verdwijnend. Niet enkel zijn onnavolgbare werk, ook zijn zoekende geest en nobele inborst spreken lang na zijn dood tot de verbeelding. Zo'n postuum... Lees verder →
Minuscule, seizoensgebonden veranderingen in de natuur bezorgen Elly de Waard, dichter sinds ruim veertig jaar, een lyrische aandrift. In haar jongste bundel bezingt De Waard met ritmisch wiegende verzen haar vertrouwde muzen: de natuur en de vrouw. Aandachtig observerend, lucide dromend, zoekt ze geborgenheid in haar ‘gecultiveerde wildernis’, de immense innerlijke ruimte die duisterder wordt... Lees verder →
Met zijn – laat ik er geen doekjes om winden – briljante stijl ontvouwt Mircea Cărtărescu een grenzeloze parallelle wereld, van een schoonheid die de lezer onherroepelijk in een duizelingwekkende spiraal meesleept. Solenöide lezen is een stap in de vierde dimensie zetten, een wereld die we ons alleen als abstractie kunnen voorstellen, maar die Cărtărescu minutieus, bijna... Lees verder →
Op uitnodiging van Beatrijs, zijn voormalige, intussen gepensioneerde werkgever, vergezelt de twintig jaar jongere en werkloze historicus Tim haar als minnaar op een wereldcruise. Beatrijs is ongeneeslijk ziek en erg ambitieus, terwijl Tim blaakt van levenslust en van nature lui is. De rollen zijn duidelijk. Tim ontfermt zich over Beatrijs. Zij betaalt de hele reis.... Lees verder →
Een naamloze zevenentwintigjarige zwerft door een fictief Boekarest, de stad waar hij al sinds zijn geboorte woont. Hij is leraar Roemeens in een lagere school en woont alleen, in een oud, onaards ogend, schipvormig huis met talloze vertrekken. Het lijkt alsof de huizen, de verlaten fabrieken in de stad zijn opgetrokken uit psychisch materiaal en ondergronds... Lees verder →
Een wenk van een vage schim achter een raam drie hoog volstaat om Thomas een duister pand te doen betreden in het dorp waar hij net is gearriveerd. Eenmaal de drempel over, blijkt het geen sinecure om zijn doel, de derde verdieping, te bereiken. Eerst verspert de huisbewaarder Thomas de weg; vervolgens leiden afdalende trappen... Lees verder →
In een kleine kamer van een verpleeghuis ligt een vrouw van bijna vierennegentig, net geen vijfenveertig kilo, vrijwel doof en blind, naar lucht te happen. Het is augustus en erg heet. De kamer is een oven. Nu het einde van een lange strijd in zicht is, zit Eveline zeven uur per dag aan het sterfbed... Lees verder →
'We moeten gehoord worden. Het is menselijk om gehoord te willen worden. Als we niet gehoord worden, bestaan we niet.' 'Je wenst niet te worden lastig gevallen met de geschiedenissen van mensen die er niet toe doen, met het leed van mensen die er niet toe doen.' Wie bepaalt wie er toe doet? Nobelprijslaureate Toni... Lees verder →
Maeve Brennan (1917-1993), Iers schrijfster en journaliste, groeide op in een puriteinse volkswijk in Dublin. Haar ouders waren nauw betrokken bij de Ierse onafhankelijkheidsstrijd; hun radicale rebellie en clandestiene activiteiten bepaalden sterk haar kindertijd. Toen Maeve zeventien was, emigreerde het gezin naar de Verenigde Staten, waar haar vader benoemd werd tot ambassadeur van de Ierse... Lees verder →
Het geluk van de wandelaar van Stephen Graham (1884-1975), Schots schrijver en befaamd wandelaar, verscheen voor het eerst in 1926. Vertaler Paul van der Lecq en Uitgeverij Oevers verzorgden samen een Nederlandstalige uitgave: een handzaam en verleidelijk ogend boekje dat vandaag nog steeds – of opnieuw – als leidraad kan dienen om onze band met de... Lees verder →
In Sirius, een bundel van honderd heftige, afschuwwekkende, verleidelijke fabels, brengt Hanz Mirck in poëtisch proza een schurftige zwerfhond voor het voetlicht. Of is het een mens op de vlucht wiens hondenleven (opgejaagd, getemd, geknecht) ons hier vrijpostig in de schoot geworpen wordt? Hanz Mirck schrijft al ruim dertig jaar proza en poëzie. In Apeldoorn,... Lees verder →
Gehaast loopt Sophie Blind door een drukke straat in Parijs. Ze wenkt een taxi, steekt over, wordt door een auto gegrepen, is op slag dood. Het volgende ogenblik ligt Sophie in een bed in een kamer. Ze denkt terug aan de plaatsen waar ze ooit leefde, haar kindertijd, familieleden en geliefden, haar huwelijk met Ezra... Lees verder →
Stel je een twaalf meter hoge, afgesloten, cilindervormige ruimte voor met een omtrek van vijftig meter, bevolkt door tweehonderd mensen: gemiddeld een lichaam per vierkante meter, blootgesteld bovendien aan extreme temperatuurschommelingen (in minder dan vijf seconden van 25 naar 5 graden en weer terug), permanent vibrerend licht en het immer zoekende oog van de anderen.... Lees verder →
Het zwembad waar Alice dagelijks haar baantjes trekt, bruist van de typetjes. Het ondergrondse waterhuis is hun habitat. Daar kunnen ze hun passie beoefenen door geregeld een vast aantal baantjes te zwemmen. Vrienden en familieleden, 'bovengrondse niet-zwemmers', ergeren zich aan de eenzelvige aard van de zwemmers en hun obsessie met tellen. Ze proberen hen ervan... Lees verder →
Zit 'soul' in het hart of in het hoofd? Wat bepaalt de waarde van de ziel? In zijn jongste essaybundel, De straatwaarde van de ziel, suggereert Roel Bentz van den Berg dat, benevens de tijd, het lot en woorden, vooral verhalen, stemmen en ritmes een bepalende rol spelen. De vijfendertig semi-persoonlijke stukken in de bundel... Lees verder →
'Toen ik overhaast besloot om in Marokko te gaan wonen, had ik niet kunnen bedenken dat het zo kon regenen in dat land, waar ik meerdere keren doorheen was gereisd en dat me altijd woestijnachtig had geleken. Toch regende het die winter in Mimoun weken achtereen. De wind geselde de bomen, en de zwiepende takken... Lees verder →
Drie thema's: de geslaagde dag; de moeheid; de jukebox. Drie afzonderlijke essays. In elk van deze essays benadert Peter Handke zijn onderwerp omcirkelend, door vragen te stellen en verhalen te vertellen. In wat lijkt op een dialoog met de lezer verkent hij in de jij-vorm diverse mogelijkheden om de begrippen te omspelen en te karakteriseren.... Lees verder →
Tussen de vormeloze muren van de fabriek vervaardigt men staand kabels, vouwt men zittend kartonnen dozen. Hartstochtelijk kijkt men naar beton, vaten, balken, rubber, draden, vodden en ijzeren platen. In de eigen handelingen ziet men de 'massieve ruggen' van anderen, makend, voorovergebogen en omgord door een schort of werkkiel. Men ziet zichzelf in een rond... Lees verder →
'De lijn waar het precieze begin ontstaat, de lijn waarachter ik ophoud mezelf te zijn en de golvende deining van de heuvels word, die lijn ligt verborgen onder het gebladerte van mijn aders en slagaders, in de takken van van mijn spieren, in het gras van mijn bloed, in dat grote groene bloed dat kolkt... Lees verder →
Toen ik mij opzettelijk liet verdwalen in het Stropersbos, amper 500 ha groot maar erg makkelijk om er van de wandelweg af te dwalen en zonder omzien het overwoekerde naaldbos in te lopen, vond ik mezelf helemaal omsingeld door schouderhoge varens en tientallen omgevallen bomen terug. Verdwaald dus. Oriëntatiepunten noch technologische snufjes zoals een smartphone... Lees verder →
Om haar proefschrift over middeleeuwse naaktsculpturen te voltooien, verblijft een naamloze studente gedurende enkele maanden in een niet nader genoemde stad. Ze huurt er een kamer bij Agnes, een betoverende, geraffineerd geklede kunstenares. Nu en dan komt Agnes naar de stad. Dan werkt ze in haar atelier in hetzelfde gebouw en brengt de studente fruit... Lees verder →
'De nacht ligt te woelen in koortsdromen, en al tijdens het ontwaken, als een koude rilling, is het landschap een tot dag veranderde, statisch knisperende droom waaraan geen einde komt, flikkerend zoals slecht bekabelde neonbuizen flikkeren. Sinds de ochtend trilt het oerwoud onder de rituele kwellingen van een elektrische extase. Regen. Het onweer is zo... Lees verder →
Op zijn zeventiende besloot Jack Kerouac (1922-1969), opgegroeid in het provinciale Lowell, Massachussets, schrijver te worden en op zijn achttiende, in de voetsporen van Jack London, ook avonturier. Tijdens zijn betrekkelijk korte leven oefende Kerouac een waaier aan jobs uit: van bouwvakker, pompbediende, katoenplukker en spoorwegarbeider tot brandwacht, sportverslaggever, koksmaatje en matroos. Na een lange... Lees verder →
'Levenslust, een danspasje bij het werk, het naneuriën van een schlager': allemaal flauwekul in het bekrompen milieu waarin de Karinthisch-Sloveense moeder van Peter Handke (1942) – arbeiderskind in een keurslijf – opgroeide. 'Elke uiting van een zelfstandig vrouwelijk leven gold in dit landelijk-katholieke milieu' als voorbarig en onbeheerst. Handkes moeder beging een faux pas (zijn... Lees verder →
'Het litteken dat ze achterlaat wanneer ze uitstapt. We eten onrijpe bananen die troost moeten suggereren, gaan als verdrietige tochthonden langs de schuifdeuren liggen, kijken toe hoe de stad zich om ons heen ontvouwt. We zien trams die als slangen door de straten dwalen, we zien het diepe water dat voorbij de ramen wacht. Samen... Lees verder →
Kort na Georges Perecs toetreden tot de OuLiPo (Ouvroir de littérature potentielle), een groep schrijvers en wiskundigen die zichzelf allerhande vormbeperkingen of 'contraintes' oplegde, verscheen in 1969 La Disparition (vertaald als 't Manco). Drie jaar later volgde Les Revenentes (De wedergekeerden). Terwijl in de eerste roman de klinker e letterlijk verdween, duikt die in de... Lees verder →
Waant ze zich een heilige, een prinses, een martelares? Of speelt ze een spelletje, met haar onverschilligheid, onbegrip en tranen? Sinds heugenis worstelt Ronald Niemann zich door zijn huwelijk. Het lukt hem maar niet Mirjam om te kneden tot de ideale vrouw. Zij weigert mee te werken. Ze blijft gewoon zichzelf. Ooit koos Mirjam zelfs... Lees verder →
Een bronzen beeld: licht gedraaide torso, geen hoofd, nauwelijks armen. Benen die een beweging voorwaarts suggereren. In het atelier van zijn schepper stapt L’Homme qui marche van Auguste Rodin van zijn sokkel en wandelt de kade van de Seine op. Liefkozen wil hij Parijs, badend in zon, kleur en muziek. Hij heeft geen levenservaring; zelfs... Lees verder →
In de magisch-realistische kortverhalen van Vergeten reis (1937), het debuut van de Argentijnse Silvina Ocampo, rennen meisjes blootsvoets en in fladderende jurken door de brede, zonovergoten galerijen van landhuizen. Rondom, zo ver het oog reikt: paradijsbomen, groepjes casuarina's en de vlakten nabij Buenos Aires. Per koets arriveert de nieuwe huisbewaarder. Hij laadt een enorme hutkoffer... Lees verder →
Café de la Mairie, Place Saint-Sulpice, Paris Tijd: zondag 23 september 2017, 11u30. Plaats: Sint-Baafsplein en het verzonken parkje aan de Stadshal. Weersomstandigheden: zonnig, op enkele wolkenslierten na. Vrij warm (20-22°C). Een eerste storend element is dat mensen me uit mijn concentratie halen. Meteen vraagt iemand of de stoel naast me vrij is. Ik knik.... Lees verder →
In de zomer van 1980 schreef Marguerite Duras op vraag van het Franse dagblad Libération een reeks columns met een alternatieve kijk op de actualiteit. De gebundelde columns, zopas krachtig en invoelend vertaald door Kiki Coumans, zijn een existentiële dwaaltocht door een verre en nabije werkelijkheid en een persoonlijke reflectie op de condition humaine van... Lees verder →
In zijn huis in Dylgja ziet Asle zichzelf opnieuw staan kijken naar het schilderij met de twee strepen die elkaar kruisen, een bruine en een lila. Waar ze elkaar kruisen, lichten de zich vermengende kleuren mooi op. Voor het eerst sinds jaren vergaat Asle de zin, de noodzaak om te schilderen. Hij zit voor het... Lees verder →
In 1597 overleden op Nova Zembla vijf expeditieleden die meevoeren op het schip Witte Swaen van Willem Barentsz. Doel van de door de Nederlandse cartograaf en dominee Petrus Plancius geïnitieerde onderneming, was om via het noorden een nieuwe zeeroute naar China te openen. In de roemruchte eeuw van de ontdekkingsreizen dachten veel mensen na over... Lees verder →
De componist Bedřich Foltýn ('Beda', 'Fricek' of 'Folten' voor de vrienden) was een dionysische natuur, een hartstochtelijke fantast, niet beperkt door morele overwegingen. Scheppen lukte deze ongeschoolde autodidact het beste wanneer hij iets groots beleefde, zoals een passionele affaire met een getrouwde gravin of diva. Grote liefde of grote verdorvenheid? Dat maakte de componist niet... Lees verder →
Met een tiental parallelle verhaallijnen die elkaar in soms zeer korte hoofdstukken afwisselen, opent de Oostenrijker Walter Kappacher in Morgen evenveel deuren naar het kleurloze bestaan van de jonge vrijgezel Winkler, kantoorbediende bij een reclamebureau in Salzburg. De verhaallijnen zijn eigenlijk uitgesponnen momentopnamen: kleine, banale gebeurtenissen, nauwelijks door anderen opgemerkte details, die de apathische Winkler... Lees verder →
Alvorens de man, in een driedelig pak gehesen, reistas over de schouder, een adres op een briefje in zijn borstzak, op pad gaat om een uitgestelde wraak te voltrekken, voert hij een beslissend, geluidloos gesprek met zijn eigen spiegelbeeld. Zijn lang onderdrukte rancune betreft een vertegenwoordigster van de vierde macht, die jaren geleden in een... Lees verder →
Een stad tijdens het schemeruur: verlichte etalages, neonreclames, ronkend verkeer. Achter verlichte ramen: silhouetten, wier lippen geluidloos bewegen. Al op de eerste bladzijden van Het park roept de Franse schrijver Philippe Sollers een onvergetelijke sfeer van metropolitaanse eenzaamheid en vervreemding op. Met vluchtige beelden, die doen denken aan schilderijen van Edward Hopper, schetst Sollers de... Lees verder →
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-8712140-1467137230-6501.jpeg.jpg?resize=600%2C9999&ssl=1 "Een nieuw verhaal")
De redactie van Geen dag zonder boek wenst u van harte een nieuw verhaal, met nu en dan een excentriek gedicht in een tijdperk vol zinnen. Moge 2022 in zekere zin een jaar 0 worden: het begin van iets nieuws, anders, beters. Moge literatuur daarvan andermaal de onuitputtelijke bron, de beproefde motor én de vurige... Lees verder →
Sinds jaar en dag zoekt Charles Foster (1962), Brits schrijver, homo excentricus, arts, taxidermist, advocaat, reiziger en filosoof, een antwoord op twee vragen: 'Wie of wat zijn we?' en 'Wat doen we hier op aarde?' Zijn onderzoek naar de natuur, de authenticiteit, de identiteit van de mens doorheen de millennia bracht hem ertoe een tijdlang... Lees verder →
De meest verlaten highway van de Verenigde Staten, US Route 50, is 408 kilometer lang en loopt dwars door de woestijn van Nevada. Behalve het occasionele bordeel en enkele skeletachtige dorpen, is er niets dan leegte. Op één populier na, raadselachtig volgehangen met schoenen. Wat is het verhaal achter dit triviale verschijnsel? Wat betekent het?... Lees verder →
Sobere miniaturen met ontmaskerende taferelen uit het dagelijkse leven: Het huis van de dichter van Herman Leenders verhult de barsten in het vernis niet. In en om het huis doolt een ontheemde ik met een vertroebelde blik op de wereld. Hij worstelt met de werkelijkheid, trekt zich terug in de droom, onderhoudt met beide –... Lees verder →
Op het eerste gezicht lijkt het eenvoudig om een landschap van drie naar twee dimensies terug te brengen door het na te tekenen. Daar bestaan technieken voor. Begin met de horizon, stip het verdwijnpunt aan, trek van daaruit lijnen in verschillende richtingen om diepte te creëren. Om iets te laten vervagen, verdwijnen of te suggereren,... Lees verder →
Uit de vijfennegentig romans, novellen, verhalen- of essaybundels en poëziebundels die ik dit jaar (tot zeven december) las, selecteerde ik vijfendertig onvergetelijke parels.
'Wanneer de dromen begonnen zijn? Waarschijnlijk na de eerste paar weken.' 'Jullie hebben me geschapen, me taal gegeven, en nu zie ik jullie fouten en jullie tekortkomingen.' 'Ik leef, zoals getallen leven.' Op het zesduizendste ruimteschip leggen mensen en androïdes verklaringen af voor een achtkoppige onderzoekscommissie. Om de werkomstandigheden en de onderlinge verhoudingen tussen de personeelsleden in kaart... Lees verder →
Toen Vladimir Nabokov (1899-1977) in de oorspronkelijke versie van zijn autobiografische Speak, Memory (1951) nogal wat lacunes en chronologische flaters vaststelde, herzag hij het hele werk. De definitieve versie kwam er in 1966 en is een 'herverengelsing van een verrussischte versie van wat in eerste instantie een Engelse hervertelling van Russische herinneringen was geweest'. Nabokov... Lees verder →
Aanvankelijk nam ze aan dat de wand een nieuw wapen was, ingezet door een supermacht. Een soort gif dat mensen en dieren versteende die zich aan gene zijde van de doorzichtige muur bevonden. De wand (1963), het hoogtepunt uit het oeuvre van Marlen Haushofer, is het relaas van de (mogelijk) enige menselijke overlevende na het... Lees verder →
Kort na het verschijnen van zijn fantastische novelle Sur l'eau koos Guy de Maupassant op een voorjaarsdag eind negentiende eeuw het ruime sop. Op zijn zeiljacht Bel-Ami vertrok hij uit het Franse Antibes om, vergezeld door twee matrozen, gedurende twee weken de Azurenkust te bevaren. Uit Maupassants scheepsjournaal kwam een tweede Sur l'eau voort, dat... Lees verder →
Het loopt al mis bij de afspraak aan de beuk waar Mercier (lang, pezig, baardig) en Camier (klein, gedrongen, krombenig) hun tocht zouden aanvatten. Hoewel de twee zestigers elkaar van kindsbeen af kennen en dus min of meer weten wat ze aan de ander hebben, duurt het ontstellend lang eer ze tot een vergelijk kunnen komen over... Lees verder →
Dat je in het Zwitserse Appenzell aan wandelen niet ontkomt, wist ook Robert Walser. In de buurt van de kostschool waar Fleur Jaeggy (1940) haar roman De gelukzalige jaren van tucht situeerde, werd Walser op kerstdag 1956, na bijna dertig jaar in het gesticht van Herisau, levenloos aangetroffen in de sneeuw. Mocht de ik-verteller van... Lees verder →
Iemand staat ergens op een strand en zegt: 'Misschien hebben we niets met de andere wereld te maken, verschijnt die hooguit even in ons gezichtsveld om meteen weer te verdwijnen.' Iemand sluit het raam tegen de kou, 'ziet zichzelf weerspiegeld in het glas, met de zee die door hem heen spoelt'. Iemand sluit zijn ogen.... Lees verder →
Jac. P. Thijsse, die de basis legde voor de natuurbescherming in Nederland, kan je bijna een natuurfenomeen noemen. Hij leefde tot halfweg de vorige eeuw en is – naar ik begrijp – een beroemdheid in zijn thuisland. In België is hij beduidend minder bekend. Ten onrechte, want de man heeft ontzettend veel betekend voor het... Lees verder →
Met een bruine koffer in de ene, een paraplu in de andere hand, meldt de vierentwintigjarige Joseph zich aan bij technisch bureau C.Tobler. De vorige bediende werd zopas ontslagen wegens chronische dronkenschap en vermeende onbetamelijkheden jegens de vrouw des huizes. Meneer Tobler, technisch ingenieur, uitvinder en handelaar in patenten, biedt de nieuwe bediende kost en... Lees verder →
In winters Praag, wanneer de duisternis valt en de stemmen in de kroegen verstommen, werpen versteende figuren op gevels in het zwakke licht van lantaarns hun schaduw op de besneeuwde kasseien. Een occasionele wandelaar wordt in de verstilde stad mogelijk gestalten gewaar, die lijken op faunen. Hij ziet dingen die anderen niet zien. Hij hoort... Lees verder →
Varkenspest, mond- en klauwzeer, hepatitis E, E. Coli, Salmonella, zikavirus, diverse ebolavarianten, nieuwe griepvarianten, SARS-CoV-2: de lijst van ziekteverwekkers die mede voortkomen uit de grootschalige agribusiness en voedselindustrie in een almaar meer ontboste wereld, groeit voortdurend aan. Denken dat die virussen niets te maken hebben met de kapitalistische productiewijze, noemt socioloog en filosoof Willem Schinkel... Lees verder →
'We vertrekken zondagochtend om vier uur, nemen onze boterhammetjes mee, stoppen om te eten, zijn tegen twaalven bij de zee, gaan op het strand zitten, spreiden onze handdoeken uit, eten broodjes, drinken koffie, gaan pootjebaden. (…) We blijven twee uur op het strand en dan gaan we weer terug. Dat is meer dan genoeg. Op... Lees verder →
In Querieuze vogels experimenteert de Duits-Britse auteur Isabel Waidner met transidentiteit. In dit uitgesproken avant-garde werk kruist ze levende wezens met levenloze dingen, patronen, allerhande abstracties, subjectieve associaties. Zelfs met taal, door genoemde entiteiten samen in een soort taalmixer te kieperen, waaruit vervolgens een lange sliert psycholichamelijk gedesoriënteerde probleemkindjes (lees: freaks) tevoorschijn komt. Waidner slecht... Lees verder →
'We lopen, / We lopen nu al sinds jaar en dag // En we begrijpen er helemaal niets van' Er zijn zoveel vragen te stellen. Er is zoveel te zeggen, te noemen, te doorgronden. Onbewust doorkruist de dichter dingen. Soms benoemt hij ze. Met de dag groeit zijn onzekerheid. 'Het woord meet de afstand': de... Lees verder →
Geen dag zonder boek 