Luttele minuten na consumptie van onheilstijdingen in de krant, vergezeld van een glas witte wijn op zijn dierbaarste caféterras, beschuldigt een boze man Boekendienaar ervan zijn paraplu te hebben ontvreemd en wijst daarbij een zwart-wit regenscherm aan, achteloos bengelend aan de rugleuning van Boekendienaars stoel. Met zwaaiende wijsvinger waarschuwt de boze man dat hij met zijn zuurverdiende spaarcenten zopas een rist gokbiljetten aangekocht heeft en niet zal tolereren dat nu reeds iemand zijn bezittingen confisqueert. Toch niet op zo’n brutale manier.
Boekendienaar wendt zich een beetje af en denkt na. Hij is er zeker van dat dit zijn eigen paraplu is; de loodgrijze knoop aan het lintje heeft hij er zelf nog aangezet. Maar daar heeft de boze man geen oren naar. Door de bank hecht Boekendienaar niet zo aan paraplu’s – hij verliest en ontvreemdt er zelf doorlopend – maar dit bolle exemplaar zal hij met zijn leven beschermen. Er is onweer op komst en hij draagt een boek bij zich – een chef d’oeuvre. Reeds vallen de eerste, vervaarlijk dikke druppels.
Kleine en middelgrote groepjes mensen hollen diagonaal over het plein, op zoek naar een beschutte plek. Boekendienaar zit niet onder een parasol en ziet zich genoodzaakt zijn omstreden paraplu op te steken. Dat komt hem op de toorn van de verongelijkte man te staan, die andermaal wijst op het identieke patroon aan de buitenkant van het nu opengeklapte scherm. Het bolle, krappe ding biedt slechts plaats aan een half lichaam en een boek. Zwakjes stelt Boekendienaar de boze man voor om samen naar de krantenwinkel te gaan waar hij zijn gokformulieren gekocht heeft. Zonder twijfel zal zijn felbegeerde paraplu hem daar opwachten! Ook daar wil de toornige man niet van weten.
Er is geen sprake van dat Boekendienaar zijn boek zal opofferen. Hij besluit te vluchten. Terwijl hij diagonaal het plein oversteekt en donder en bliksem op hem neerdalen, vervloekt de achterblijvende boze man hem hartgrondig alvorens af te druipen richting krantenwinkel. Een plotse windvlaag doet alle staken van Boekendienaars paraplu tegelijk omklappen en breken. Wat overblijft van het armzalige schermpje fladdert nu hulpeloos rond. Gelukkig komt er net een bus aan. Met het boek opgerold onder de arm trekt Boekendienaar een sprintje naar de halte en steekt alvast de gekromde staken van zijn gewezen paraplu de lucht in. Hij struikelt en komt ten val. Het boek valt in een plas. De bus scheert voorbij. Een golf water overspoelt boek en Boekendienaar.
Met een verbeten grimas komt Boekendienaar overeind. Hij raapt het doorweekte boek op, wringt het uit, kneedt het tot een knuppel. Een vastbesloten grijns verschijnt op zijn gezicht. Overmand door wraakzucht zet Boekendienaar koers naar de krantenwinkel.
Geen dag zonder boek 
Geef een reactie